بسم الله الرحمن الرحیم

شب شده است و من دوباره تنها گوشه ای از اتاق تنگم ...گوشه پرده را کنار میزنم تا ماه را پیدا کنم و به هوای روزهایی که دوتایی با ماه قراری داشتیم به چشمانه تو نگاه کنم و تو میدانی... من از همان شب , قرارمان را فراموش نکرده ام ...و هر شب به امید دیدن چشمان تو بر روی ماه زنده میمانم...و تو این را نمی دانی...

شب شده و من مثل هر بار سه قل هوالله میخوانم و 2 آیت الکرسی برای خودم و خودت...

نیمه های شب است و 2 ساعتی تا صبح مانده , چشمانم آرام و با اضطراب بسته میشود و به خواب میروم...خوابی که هر شب تو در آن میدمی و من روح خود را کنار روحت احساس میکنم....دوست داشتم از کسی بپرسم و جواب بگیرم که آیا همه این خواب ها راست است؟ و تو آیا روح مرا خواهی دید؟

ای کاش همه بودم و در جمجمه تک تک آدم ها...و من بودم و تو و یک خواب طولانی...

خواب بودم و فقط خواب تو تسکینم میداد....از عمق خواب زیبایم با اضطراب بیدار میشوم....و دوباره به دنیای بی تو بودن می آیم...عادت دارم ...این هم زندگی زیبای من است دیگر...

احتمال این را میدهم که امروز هم , دلهره تنهایم نمی گذارد

دوباره مثل هر روز صدقه میگذارم برای چشمانت....و وارد مترو میشوم...تنها کفش های آشنایت هست که من میشناسم آنها را...

شاید چشمانت هم عوض شده باشد...شاید نوع نگاهت تغییر کرده باشد و من ....

نه....اگر همه اینها باشد و تو یک آدمه دیگرهم شده باشی من باز هم تو را میشناسم....

به حرمت نگاه های غریبمان در روزهای سخت و روشنمان به خوابم بیا و مرا با چشمانت آرام کن....

نمی خواهم حتی لحظه ای فکر کنم که تو نیستی...تو هستی...چون هنوز اشک های من هست!

آسمانیه من.....

بغض دل: حرف هایی که به سختی کلمه می شوند حرف هاییند که من , نام تو را  وقف آنها کرده ام...