بسم الله الرحمن الرحیم 

تصمیم به نوشتن که میکنم "بسم الله" شروع را که نوشتم آنقدر کلمات مبهم و دشوار وارد ذهنم می شود که نمی دانم کدام را جایگزین کنم که بهتر باشد...

و میدانم  دانستن آن که برای نوشتنت هدف داشته باشی خیلی مهم است...

وقتی شروع به نوشتن می کنی آنقدر محو در کلمات می شوی که با یک تلنگری میفهمی که وای یک ساعت گذشت و حالا نمی دانم نوشته ام مخاطبش را هم سن و سال های

 خودم قرار دادم یا یزرگترهایم را...

یا اینکه ترسی وجودت را میگیرد که نمی دانی چیست....از اینکه مخاطبانت آن را بخوانند و مفهوم دل نوشته ات را که مرهمیست بر قلب آنها  .... متوجه آن نشده باشند و هر

 کسی مفهوم را به طرز افکار خودش بسنجد....

و وای بر آن روزی که نوشته ات کلمه ای را  کج راهه رود و مخاطبت آن را کج تر بخواند و اینجاست که تو میمانی بین مجازات کلماتی که نگفتن آنها از گفتنش بهتر بود....

کسی چه می داند در قلب یک یک ما چه میگذرد.....

بازهم می نویسیم....برای سمتی که باید بنویسیم....

از آنجایی می گویم که قرار است دست نائب امام زمانمان را بگیریم و به او کمک کنیم....

از آنجایی می نویسیم که مخاطبانمان همه گروه سنی را بخواند و ملزم باشد  به اینکه همه ما می توانیم....

ترس را کنار بگذاریم و با بسم الله شروع کنیم حرف دلی را که باید گفته شود...

اینجا جانماز مومنین است و حرف ها دلمه بستند به ستون هایی که منتظر یک تلنگرند که بریزند...تا حرف هایتان ریخته نشده بنویسید....

ترس را کنار بگذارید و گرنه کلمات به سراغ شما خواهند آمد و آنجاست که ترس وجود آدمیزاد را میگیرد و با خود می گوید: اینها چیست که از هر طرف وجود مرا گرفته

 است...دور شوید کلمات !.....

و من می خواهم بنویسم حرف دلم را برای آقا و مولایم که شنواست....برای امام زمانم که حرف شیعیانش را می پذیرد

می نویسم تا شب اربعین که قرار است به دیدار رهبرمان برویم در آنجا که اسکان می شویم قبل از دیدار با ایشان آنقدر می نویسم که خالی شوم و خودم را برای سخنان

 ارزشمند ایشان آمده کنم....

پانوشت:

باشد که همه ما سپه دار لشگر سردارمان باشیم برای پوشه رنگی قیامت مان....

مرهم دل بی قرارم کی میای......................