بسم الله الرحمن الرحیم

وقتی به صفحه دلم سر میزنم...هجوم نگاه های تو را بین دستانم حس میکنم...

که نگاهت... که نگاهت... که نگاهت...

که نگاهت به دیگران صورتم را بین آسفالت های داغ تابستان میسوزاند...و من در اوج تنهایی...باز هم خود را آرام میکنم...و تو کجایی که ببینی با خنده هایت ....سوزش دلم را ملتهب میکنی...

من هر شب با زخم بستر چشمانم می خوابم...

 آنقدر چشمانم را روی زمین گذاشته ام که درد این روزهایم را نبینند آدم هایی که من یا تو را نمی فهمند...

 میدانم...لبخند هایت همه از سر ناچاریست...و تو در دلت همه چیز انگار داری و حقیقتا نداری....

من تو را می خوانم بین کفش هایی که کفششان شبیه تو است... و تو میدانی که من با همان کفش هایت زنده ام...آخر چشمان تو برای آسمان هاست ....نه منه زمینی...

وزوز گوش هایم را به دلهره های روزهای غریب تو می سپارم...

پی نوشت: امروز حزب الله سایبر...سخنان دکتر عباسی...تشویق گرم دوستان از  مقاومت سوریه ...و چشم های تیز  تو همه گی برایم معنایی داشت...